Nuk di si të humba.

Skender Braka

Nuk di si të humba.

Nuk di si të humba.
Buzëdetit, duke shëtitur deri vonë,
apo me një valë, muzgut diku mu ngatërrove.
Pas një degë pishe harruar ndoshta,
A bregut të rrëzuar shkëmbor,
ku hënë e plotë thyhej e ndriçonte

Me frymën e erës mbi detin e trazuar,
mesazhe pa pambarim më përcillje.
Skajeve të kohës më shkruaje duke ecur.
Ca shenja të magjishme? Një SOS ?
Mbase diçka që as vet nuk dije ta deshifroje.

Ndalesë për të gjetur m’u bë kreshta e një dallge
Prej kohësh të vjetra mbetur mes tokës dhe qiellit.
Shkëlqimin e vdekjes së dëshpëruar
me qumështin e tij të njelmët
më njomte fiku gjëmbaç i detit,

Mbi kurorët e pishave fluturonte qeshja jote.
Thirrja e zbrullët, pikëlluese.
Më gjej! Më gjej nëse më do!- jehonte buzëdetit
Zëri yt shndërruar në një ëngjëll mirësie.
Ndërsa unë këtu poshtë në tokën e zezë
këngën tënde dëgjoja përhumbshëm nëpër re
të veshur me tantella të bardha nusërie.

Zogjtë, qiellit të mrenjtur në tufa fluturuan.
Ti ndoqe udhën e tyre e dashur.
Ndoqe metodën e hijeshive.
Atë çka murgeshat na mësuan.
Të verbër për ti mbetur, përjetësish dashurive