Netëve në lirishte

Autori SKENDER BRAKA

Më grishte çapkënllëku yt prej vajze lozanjare. Ndaj frymëthërrmuar ngado të ndiqja çmëndurisht. Prej diegies përvëluar, për të patur gjithmonë pranë. Si pupël e çngjyrosur i vërtitesha ajërit vazhdimisht.

Kështu nisi meduza ime, o tirania e vogël përvlimtare. Një ditë viktimë i mbeta shikim tënd të heshur, djallëzor. Si rob iu dorzova thëthitjes së syve të tu prej nazemadhe. Më të bukurin tingull të quajta, midis tingujve qiellor.

Në lirishtën e qetë ku veç hëna n’a vështronte. Të dy fillikat, si ëngjëj të pashkës së trandafiltë. Përmes lutjesh të pëjetëshme të burimeve ujore. Nën zjarre ngrice, ne shkrinim e tresnim dashurit.

Ndodhi që mes flokëve të lëshuar krahve përmarrishëm. Gjer tek gjinjët e ndulkët të humbisja i përhumbur. Veç nesh në lirishtë s’ish kërkush atij çasti të magjishëm. Dhe kërcëllimës së lehtë të degëve gjethe shkundur.

Në mënyrën tënde të fshehtë, si notë e parrokëshme. Kur fytyrat në një të vetëme humbisnin në thëthitje. Ne të etur ndiheshim, grishur prej të njëjtës dashuri. Gjersa nata gjithçka tonën shndërronte në tmerrisje.

---